Kalbim kulaklarımda atarken karşındayım. Sahi biz nerede kalmıştık?
Yanına uzandığımda okşadığın saçlarım çok yıprandı sen görmeyeli, sıcak avuçlarını aramışlar belli… Ellerimde üşümüş ama alışmak zorunda kaldılar bu duruma. Sonuçta ben seçtim bu yolu. Cezasını ben ve uzuvlarım çekmek zorundaydı…
Sahi biz nerede kalmıştık?
Başka türlüsünü yapamazdım, değer görmediğim her yerden gitmek zorundaydım, söz vermiştim kendime. Ama seninle ben en çok geceleri konuştum…
Yörüngelerimizden çıkmıştık, savruluyorduk boşlukta, ben sağa sen sola. Hep en zıt yöne. Bana kalırsa kimse kapkara bir delik değil, herkes değişebilir. Ama senin adın içimde değişmeyecek olan sekiz ayaklı bir gezegen…
Sen kucakla ve öp beni en iyisi.
Sanırım seninle ben… Beceremeyebiliriz bu işi. Hatta sonumuz olacak gibi. Bir şekilde bizim dışımızda değişmeye devam edecek dünya. Beklenen son kapımızda bomba gibi. Ama seninle ben… En çok da seninle yapmayı sevdim birçok şeyi. Nereden bakarsan bak bu hüzün dolu bir aşk hikayesi…
Sahi biz nerede kalmıştık?
İREM SARIKAYA
