Sevgi hiçbir zaman dilenilen bir şey olmadı Osman. Gözünün içine beni sev diye kaç defa bakmışım. . Kızmıyorum ama sana, sevmeyene hesap sorulmaz, neden sevmedin denilmez, sevmemiştir. Şartlar el vermemiştir, sevesi yokmuştur. Bazı şeyler olmayınca olmuyormuş ama içten içe olmasını istemek çok yoruyormuş Osman. Söyleseler inanmazdım ama bu akşamüstü ben seni sevmekten yoruldum. Böyle olacağını düşünmemiştim hiç, senin duvarların var sanıyordum ama o duvarlar zaten ben içeri girmeyeyim diyeymiş.
Belki sana daha çiçek dolu bir bahçe sunsam böyle olmazdı. Ama elimden gelenin en iyisi sadece sevebilmek oldu. Elimden seni sevmek, yaralarını sarmak istemek oldu. Bu kadar cevapsız bırakılmayı hak edecek ne oldu anlayamıyorum. En güzel hayallerimi karşımda duvar oluşunla yıkmak seni hangi mertebeye yükseltti Osman ? Neyse artık çok bir önemi kalmadı. Benim elime tertemiz sevmek kaldı, temiz bir mağlubiyet oldu bu Osman.
Dünyaları değil, seninle yürünecek bir yol istiyordum sadece. Kalbimin sana bu denli yük olacağını hesaba katamamışım.
Bana açmadığın kalbine, taş duvar kesilen kapılarına, arkanı dönüp gitmelerine teşekkür ederim. Ben tüm bunlara değmem sanıyordum meğer içinden gelmiyormuş. Benim için elinden ve gönlünden hiçbir şey yapmak gelmedi, seni anlıyorum sana kızmıyorum. Çünkü seni hala çok seviyorum… Benden daha çok sevdiğin her şeyi de tebrik ediyorum, hatta kalbimde ismin yazılıyken, senin aklının ucuna gelmeyişimi bile tebrik ediyorum. Gözüme senden başka hiçbir şey görünmezken senin beni ısrarla görmeyişinide tebrik ediyorum. Sana gelipte sarılabilen, gözlerinin içine bakabilen herkesi tebrik ediyorum, içimde sakladığıma benden daha yakınlar. Sana koşupta duvara çarpmayanlar ne şanslı, bir adımlarıyla tüm kapılarını açtıkların ne şanslı. Benim elimden hiçbir şey gelmiyor.
Sana bakınca benim bahçelerimde her zaman çiçekler açacak, sen aklımda ömrüm boyunca gülümsemek olarak kalacaksın. Yolun açık olsun, bana kısa ama çok güzel sonsuzluklar verdin. Yollarında çiçekler ekmeye devam edeceğim ama artık sana seslenmeye çalışmadan, ya da sana yetişmeye çalışmadan. Bu bir son, ama kesinlikle veda değil. Sen kendini benden esirgedin, ben de seni kendimden sakınıp bir başka kalbe emanet ediyorum. Hayatın acıları seni savururken en azından omuzlarına bir hırka koymak istemiştim… Canın sağolsun, gönlün hoş olsun Osman. Ben artık vazgeçtim.
İREM SARIKAYA